Z głębokim smutkiem europejski i międzynarodowy świat związków zawodowych opłakuje śmierć Emilio Gabaglio, emblematycznej postaci ruchu związkowego i integracji europejskiej. Emilio był przywódcą o wielkim człowieczeństwie i strategicznej wizji, człowiekiem, który niestrudzenie pracował na rzecz sprawiedliwości społecznej i godności pracy w całej Europie.

Emilio Gabaglio poświęcił większość swojego życia związkom zawodowym i budowie bardziej inkluzywnej Europy socjalnej. Jego kariera naznaczona była zaangażowaniem na stanowisku Sekretarza Generalnego Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych (ETUC) w latach 1991-2003, czyli w okresie, w którym Europa redefiniowała swoją tożsamość polityczną i gospodarczą poprzez rozszerzenie Unii Europejskiej i utworzenie euro. Gabaglio zawsze stawiał w centrum swojej pracy potrzebę ochrony praw pracowniczych w tym procesie transformacji.

Gabaglio był jednym z sygnatariuszy historycznego porozumienia między ETUC, UNICE (obecnie BusinessEurope) i CEEP (obecnie SGI Europe), które przyznało partnerom społecznym kluczową rolę w społecznym procesie legislacyjnym, z obowiązkowymi konsultacjami z partnerami społecznymi przed przyjęciem jakichkolwiek przepisów w tej dziedzinie. Porozumienie to stanowi podstawę europejskiego dialogu społecznego, fundamentalnego elementu europejskiego modelu społecznego: uznanie aktywnej roli partnerów społecznych w Unii Europejskiej stanowi decydujący punkt zwrotny dla obu stron i potwierdza rolę Emilio Gabaglio jako architekta nowej ery Europy Ludowej.

Emilio Gabaglio był blisko związany z Jacques'em Delorsem, przewodniczącym Komisji Europejskiej, w kluczowych latach, kiedy kładziono podwaliny pod nowoczesną Unię Europejską. On i Delors podzielali społeczną wizję Europy, projekt, który był nie tylko ekonomiczny, ale który w centrum stawiał sprawiedliwość społeczną i prawa obywateli. Ich współpraca doprowadziła do powstania polityk, które umożliwiły większe włączenie partnerów społecznych w europejski proces decyzyjny, prowadząc do bardziej ustrukturyzowanego i zinstytucjonalizowanego dialogu społecznego. W tym sensie Emilio Gabaglio może być postrzegany jako duchowy spadkobierca metody Jeana Monneta, założyciela integracji europejskiej, którego postępowe i pragmatyczne podejście do konstrukcji europejskiej znalazło echo w pracy Gabaglio. Podobnie jak Monnet, Gabaglio wierzył w potrzebę budowania mostów między różnymi podmiotami społecznymi i politycznymi, przekonany, że postęp można osiągnąć jedynie poprzez dialog i współpracę, w celu stworzenia wspólnej wizji tego, czym powinna stać się Europa.

Ci, którzy go znali, pamiętają Emilio Gabaglio nie tylko jako wielkiego przywódcę, ale także jako osobę o niezwykłym człowieczeństwie. Był osobą skromną, nigdy nie zdystansowaną, zdolną do przedstawiania złożonych kwestii w przystępny sposób i zawsze działającą z głębokim poczuciem sprawiedliwości.

Gromadzimy się wokół rodziny z uczuciem i wdzięcznością dla Emilio, człowieka, który poświęcił swoje życie budowaniu bardziej sprawiedliwej, społecznej i zjednoczonej Europy.